Steeds opnieuw raakt de wereldgemeenschap geschokt door gebeurtenissen die wereldwijd negatieve gevolgen hebben, wat de wereld steeds minder tot een uitnodigende en vriendelijke plek maakt om te leven. Mensen worden vandaag de dag met name in beslag genomen door overleving: honger, oorlogen, natuurrampen, een pandemie, financiële crises. Los van dat hebben ze het eigenlijk al druk genoeg met dagelijkse zaken als werk, relaties, huisvesting, opvoeden van kinderen en economisch overleven, kortom met het leven van hun individuele levens.
Want dat is wat mensen zijn, individuen. Geen losstaande individuen, maar individuen die omringd worden door andere individuen, die samen een wereld creëren die van ons allemaal is. Mensen maken leefgemeenschappen, samenlevingen, organisaties, naties, religies. Ze maken oorlog of sluiten vrede. Al die dingen bestaan dankzij individuen die wel of niet gezamenlijke overtuigingen en waarden delen, die dus wel of niet kiezen om zich te verenigen.
Elk levend wezen -of het nu een olifant is, een leeuw, een rat, een dolfijn, een haai of een mens- is een uniek individu. Het heeft een eigen manier van doen en van reageren op het leven. Geen enkel levend wezen ziet en ervaart de wereld op precies dezelfde manier als een ander levend wezen dat doet. Individualiteit, uniek zijn, is de uiting van creativiteit in levende wezens. Creativiteit is, volgens mij, de essentie van het leven. Iedere poging om creativiteit te onderdrukken, zie ik als een poging het leven zelf onderdrukken.
Je kunt van mij zeggen, dat ik een dromer ben, maar ik denk dat het mogelijk is. Ik zie het als een kwestie van motivatie en keuze. De geschiedenis echter laat zien, dat het blijkbaar toch niet zo simpel is. Wat is er dan nodig? Allereerst, de bereidheid om het recht van ieder mens op individualiteit vast te stellen en uit te voeren. Ten tweede, empathie, bewust zijn van en gevoelig zijn voor de situatie van een ander. Ieder individu zou moeten proberen -en liefst in staat zijn- om zich voor te stellen hoe het leven van die ander is. Dus, hier hebben we in onze hersenen wel wat verbeeldingskracht voor nodig. Ten derde, deze invoelende verbeeldingskracht gaat idealiter gepaard met een gevoel van altruïsme, een sociaal gevoel van onzelfzuchtigheid, en met respect.
De grote uitdaging is hier om ons individuele zelf te zijn en tegelijkertijd verbonden te zijn met andere levende wezens. Empathie, altruïsme en wederzijds respect zijn noodzakelijke voorwaarden hiervoor. Zoals de Franse filosofen als conclusie uit hun geschiedenis hebben getrokken: vrijheid, gelijkheid en broederschap. Maar ja, denken is nog niet hetzelfde als samen doen. Verhalen kunnen helpen in een proces van het creëren van een meer gemeenschappelijke focus voor individuen, groepen en naties op levenszaken. Want als de neuzen niet dezelfde kant op staan gaat dat gegarandeerd niet lukken. Voor het La paviljoen heb ik nieuwe verhalen gemaakt gebaseerd op de schoonheid van de natuur en aangepast voor de moderne westerse Europese samenleving. Het zijn verhalen om in de opvoeding voor te lezen.